مغالطه نرخ پایه یک سوگیری شناختی است که زمانی اتفاق می‌افتد که افراد به‌جای تمرکز بر وضعیت فعلی، به شدت به اطلاعات قبلی یا «نرخ‌های پایه» تکیه می‌کنند.
خوراکی های کلیدی
ایده اشتباه نرخ پایه به مطالعه دانیل کانمن و آموس تورسکی در مورد شخصیت و فرضیات در مورد مهندس یا کتابدار بودن یا نبودن کسی برمی گردد.
این سوگیری می‌تواند منجر به قضاوت‌ها و تصمیم‌های نادرست شود، به‌ویژه هنگام برخورد با موقعیت‌های مبهم یا ناآشنا.
چندین استراتژی وجود دارد که می تواند به کاهش این اشتباه کمک کند، مانند استفاده از استدلال بیزی و در نظر گرفتن منابع متعدد اطلاعات.
اشتباه نرخ پایه چیست؟
مغالطه نرخ مبنا یک خطای تصمیم گیری است که در آن اطلاعات مربوط به میزان وقوع برخی از صفات در یک جمعیت (اطلاعات نرخ پایه) نادیده گرفته می شود یا وزن مناسبی به آن داده نمی شود.
به عنوان مثال، با توجه به انتخاب دو دسته، مردم ممکن است یک زن را به عنوان یک سیاستمدار به جای یک بانکدار دسته بندی کنند، اگر بشنوند که او از فعالیت اجتماعی در مدرسه لذت می برد – حتی اگر می دانستند که او از جمعیتی متشکل از 90٪ بانکداران گرفته شده است. و 10 درصد سیاستمداران (APA).
دانیل کانمن و آموس تورسکی مطالعه ای انجام دادند که در آن به شرکت کنندگان طرح شخصیتی یک دانشجوی تخیلی فارغ التحصیل به نام تام دبلیو ارائه شد.
این طرح حاوی اطلاعاتی درباره علایق تام دبلیو بود و از شرکت کنندگان خواسته شد حدس بزنند که او کتابدار است یا مهندس.
همچنین به شرکت کنندگان اطلاعات نرخ پایه در مورد دو جمعیت (کتابداران و مهندسان) داده شد (بار-هیلل، 1983).
علیرغم این شواهد مبنا، شرکت کنندگان اکثراً – 95٪ از آنها – حدس زدند که تام دبلیو یک مهندس بود تا یک کتابدار – تصمیمی که با شواهد نرخ پایه ناسازگار بود.
در زمانی که این مطالعه انجام شد، دانش‌آموزان بسیار بیشتری نسبت به علوم کامپیوتر در آموزش و علوم انسانی ثبت‌نام می‌کردند و پیش‌بینی‌های آنها بر اساس طرح شخصیت – اطلاعات فردی – نسبت به اطلاعات نرخ پایه بود.
این یکی از نمونه‌های اشتباه نرخ پایه در عمل است، و نشان می‌دهد که چگونه انسان‌ها اغلب اطلاعات آماری یا احتمالی مربوطه را هنگام تصمیم‌گیری نادیده می‌گیرند، به‌ویژه زمانی که سوگیری‌های شناختی دیگری هم زمان دارند (بار-هیلل، 1983).
چرا این اتفاق می افتد
تعدادی از توضیحات برای اینکه چرا اشتباه نرخ پایه رخ می دهد وجود دارد. یک توضیح این است که مردم تمایل دارند هنگام تصمیم گیری از اکتشافی یا میانبرهای ذهنی استفاده کنند.
این می تواند منجر به اشتباه در قضاوت شود، زیرا مردم برای پردازش تمام اطلاعات موجود و سنجش درست آن وقت نمی گذارند (بار-هیلل، 1980).
توضیح دیگر برای مغالطه نرخ پایه این است که مردم تمایل دارند به جای فکر کردن به تصویر گسترده تر، بر روی مورد یا مثالی خاص تمرکز کنند.
این اکتشافی در دسترس بودن می‌تواند ما را به تخمین بیش‌ازحد احتمال وقوع چیزی سوق دهد، زیرا احتمال بیشتری وجود دارد که مواردی را که اتفاق افتاده به خاطر بیاوریم.
در نهایت، اشتباه نرخ پایه نیز ممکن است رخ دهد، زیرا افراد یک سوگیری عمومی در برابر تفکر در مورد احتمال و آمار دارند.
این بدان معنی است که آنها کمتر احتمال دارد که اطلاعات نرخ پایه را هنگام تصمیم گیری در نظر بگیرند (بار-هیلل، 1980).
ارتباط
مایا بار-هیلل در مقاله خود در سال 1980 با عنوان “اشتباه نرخ پایه در قضاوت های احتمال” توضیح دیگری برای مغالطه نرخ پایه ارائه کرد: ارتباط.
او استدلال کرد که مطالعه Kahneman و Tversky و سایر موارد مشابه آن، اشتباه نرخ پایه را نشان نمی دهد.
در عوض، آنها نشان دادند که مردم از معیارهای متفاوتی برای قضاوت استفاده می‌کنند – چیزی که بار-هیلل آن را «معنای شواهدی» نرخ پایه در مقابل «محتوای اطلاعاتی» آن می‌نامد.
محتوای اطلاعاتی احتمال صحت چیزی با توجه به شواهد است. معناي مشهود، احتمال صدق مدرك است، با توجه به اينكه چيزي صادق است. به عنوان مثال، تصور کنید به شما می گویند که یک داروی جدید 90٪ درصد موفقیت دارد.
اگر دارو بر روی تعداد بسیار کمی از افراد آزمایش شود، معنای شواهدی این نرخ پایه پایین خواهد بود، اما اگر می دانستید که دارو بر روی تعداد زیادی از افراد آزمایش می شود، محتوای اطلاعاتی آن بالا خواهد بود (Bar-Hillel). ، 1980).
بار-هیلل از این تمایز برای توضیح اینکه چرا مردم گاهی اوقات هنگام تصمیم گیری اطلاعات نرخ پایه را نادیده می گیرند، استفاده کرد.
او استدلال می‌کرد که آنها اغلب معنای شواهد و محتوای اطلاعاتی را با هم ترکیب می‌کردند، و اطلاعاتی را که به سادگی معتقد بودند به قضاوتی که می‌خواستند انجام دهند بی‌ربط بود، کنار گذاشتند. او اظهار داشت که افراد قبل از قضاوت، اطلاعاتی را که به آنها داده می شود در سطوح مختلف مرتبط طبقه بندی می کنند.
اگر چیزی نامربوط تلقی شود، آن را کنار می گذارند و آن را در نتیجه ای که می گیریم لحاظ نمی کنند.
یکی از تأثیرات مهم در مرتبط بودن یا نبودن یک قطعه اطلاعات، ویژگی است – هر چه اطلاعات خاص‌تر برای وضعیت موجود باشد، مرتبط‌تر به نظر می‌رسد.
از آنجایی که جداسازی اطلاعات – مانند اطلاعات در مورد شخصیت یک نفر – بسیار خاص است، بنابراین بسیار مرتبط است.
در همین حال، اطلاعات نرخ پایه بسیار کلی است و تمایل دارد به عنوان اطلاعات کم مرتبط طبقه بندی شود (بار-هیلل، 1980).
اجتناب از اشتباه نرخ پایه
مغالطه نرخ پایه یک سوگیری شناختی است که افراد را به سمت تصمیم گیری های متناقض و غیرمنطقی سوق می دهد.
زمانی اتفاق می‌افتد که افراد دارای اضافه وزن هستند یا اطلاعات مربوط به احتمال وقوع یک رویداد را به نفع اطلاعاتی که به نتیجه نامربوط است، نادیده می‌گیرند.
این سوگیری شناختی می تواند منجر به تصمیمات و رفتار غیرمنطقی شود. به عنوان مثال، اگر به کسی گفته شود که یک نفر از یک گروه 100 نفری به یک بیماری کشنده مبتلا شده است، ممکن است برای معاینات معمول به پزشک مراجعه کند.
این، اگرچه ظاهراً یک عمل مضر به نظر نمی رسد، اما می تواند منجر به بارگذاری بیش از حد سیستم مراقبت های بهداشتی و در نتیجه اثرات منفی مختلف شود (Macchi, 1995).
اشتباه نرخ پایه همچنین می تواند پیامدهای منفی بر تصمیمات مالی افراد داشته باشد.
به عنوان مثال، اگر به سرمایه‌گذار دو فرصت سرمایه‌گذاری ارائه شود که از نظر ریسک و بازده پیش‌بینی‌شده متفاوت است، اگر اطلاعات کافی در مورد عملکرد تاریخی خود به او داده نشود، احتمالاً گزینه پرریسک‌تر را انتخاب می‌کند.
این می تواند منجر به تعدادی از نتایج منفی، مانند بازده ضعیف سرمایه گذاری ها یا زیان های مالی شود (Macchi, 1995).
استراتژی های مختلفی وجود دارد که می تواند به افراد کمک کند تا طعمه اشتباه نرخ پایه نشوند. یک استراتژی شامل جستجوی فعالانه اطلاعات آماری یا احتمالی مرتبط هنگام تصمیم گیری به جای تکیه بر فرضیات کلی یا سوگیری های شناختی است.
یکی دیگر از استراتژی‌های مؤثر، مشاوره با متخصصان یا متخصصان در زمینه‌های مختلف است که می‌توانند بینشی در مورد عواملی مانند نرخ‌های پایه و احتمالات مربوط به تصمیم‌ها یا موقعیت‌های خاص ارائه دهند.
با آگاهی از مشکلات احتمالی تصمیم گیری و انجام اقدامات پیشگیرانه برای اجتناب از آنها، می توان اثرات منفی اشتباه نرخ پایه را کاهش داد (Macchi, 1995).
یکی از رویکردهای ریاضی برای اجتناب از اشتباه نرخ پایه به عنوان رویکرد بیزی برای تصمیم‌گیری شناخته می‌شود. این رویکرد به جای اینکه یک نوع اطلاعات را بر دیگری سنگین کند، هم اطلاعات نرخ پایه و هم اطلاعات جداگانه را در نظر می گیرد.
نشان داده شده است که این رویکرد در اجتناب از اشتباه نرخ پایه و اتخاذ تصمیماتی که بیشتر با واقعیت همسو هستند مؤثرتر است (Macchi, 1995).
مثال ها
تشخیص های پزشکی
مغالطه نرخ پایه نیز در اشتباهاتی که پزشکان در هنگام تشخیص مرتکب می شوند دخیل است.
به عنوان مثال، موقعیتی را در نظر بگیرید که در آن یک پزشک در تلاش است تصمیم بگیرد که آیا بیمار یک بیماری نادر دارد یا خیر. پزشک می داند که نرخ پایه بیماری 1 در 10000 است.
دکتر همچنین می داند که آزمایشی برای این بیماری وجود دارد که 90 درصد دقیق است. یعنی اگر فردی به این بیماری مبتلا باشد، آزمایش در 90 درصد مواقع به درستی او را مبتلا به این بیماری تشخیص می دهد.
به طور مشابه، اگر فردی به این بیماری مبتلا نباشد، آزمایش به درستی در 90 درصد مواقع او را فاقد بیماری تشخیص می‌دهد (هلر، 1992).
حال فرض کنید که آزمایش بیمار مثبت باشد. احتمال اینکه بیمار واقعاً به این بیماری مبتلا باشد چقدر است؟ بسیاری ممکن است بگویند که احتمال ابتلای بیمار به این بیماری 90 درصد است.
با این حال، این پاسخ نادرست است. پاسخ صحیح این است که تنها 8.3 درصد احتمال ابتلای بیمار به این بیماری وجود دارد. خطای ایجاد شده در این مثال یک اشتباه در نرخ پایه است.
هنگام تشخیص، پزشکان (و سایر متخصصان) گاهی اوقات بیش از حد روی نتایج آزمایش فردی تمرکز می کنند و کمتر بر روی اطلاعات نرخ پایه تمرکز می کنند.
در نتیجه، آنها ممکن است تصمیمات نادرستی بگیرند که منجر به درمان غیر ضروری و حتی مضر می شود (هلر، 1992).
بیست و یک
خطای نرخ پایه به شکل های مختلفی به بازی بیست و یک نسبت داده شده است، یک بازی کارتی که در اوایل دهه 1900 در ایالات متحده رایج شد.
در این بازی به بازیکنان کارت های رو به پایین داده می شود و باید حدس بزنند که کارت بعدی بالاتر یا پایین تر از کارت فعلی خواهد بود. اگر درست حدس بزنند، پول می برند. اگر آنها اشتباه حدس بزنند، پول را از دست می دهند.
بر اساس برخی گزارش ها، قماربازانی که قربانی اشتباه نرخ پایه شدند، این کار را انجام دادند، زیرا آنها به جای توزیع کلی کارت ها، روی تک تک کارت هایی که پخش می شد تمرکز کردند.
به عنوان مثال، اگر به یک بازیکن یک سری کارت های کم داده شود، ممکن است فکر کند که کارت های بالا بیشتر احتمال دارد که کارت های بالا به طور کلی داده شود (کوهلر، 1996).
در حالی که این گزارش از اشتباه نرخ پایه اغلب در بحث های تصمیم گیری ذکر می شود، ممکن است در واقع توضیح معتبری نباشد. برخی از شواهد نشان می‌دهند که افرادی که قربانی اشتباه نرخ پایه می‌شوند، این کار را انجام می‌دهند زیرا در تفسیر و یکپارچه‌سازی اطلاعات مربوط به نرخ‌ها مشکل دارند.
به عبارت دیگر، آنها ممکن است به دقت احتمال وقوع یک رویداد را ارزیابی نکنند، حتی زمانی که اطلاعاتی در مورد نرخ پایه داده شود.