رویکرد انسان‌گرایانه در روانشناسی (اومانیسم):
انسان گرایی، اومانیسم و اومانیست اصطلاحاتی در روانشناسی هستند که به رویکردی مربوط می شوند که کل فرد و منحصر به فرد بودن هر فرد را مطالعه می کند.
رویکرد انسان‌گرایانه در روانشناسی به‌عنوان اعتراضی علیه آنچه برخی روانشناسان محدودیت‌های روانشناسی رفتارگرا و روان‌پویشی می‌دانستند، توسعه یافت.
بنابراین رویکرد انسان گرایانه اغلب در روانشناسی پس از روانکاوی و رفتارگرایی «نیروی سوم» نامیده می شود (مزلو، 1968).
اومانیسم مفروضات دیدگاه رفتارگرایانه را رد کرد که به عنوان جبرگرا، متمرکز بر تقویت رفتار محرک-پاسخ و به شدت وابسته به تحقیقات حیوانی است.
روانشناسی انسان‌گرا همچنین رویکرد روان‌پویشی را رد کرد، زیرا این رویکرد نیز جبرگرا است. زیرا رویکرد روان پویشی بیان می کند که نیروهای ناخودآگاه غیرمنطقی و غریزی، تفکر و رفتار انسان را تعیین می‌کنند.
روانشناسان انسان گرا هر دو رفتارگرایی و روانکاوی را غیرانسانی تلقی می کنند.
روانشناسی انسان گرا در طول دهه 1970 و 1980 نفوذ خود را گسترش داد. تأثیر آن را می توان در سه حوزه اصلی درک کرد:
1) مجموعه جدیدی از ارزش ها را برای نزدیک شدن به درک ماهیت انسان و شرایط انسانی ارائه می کند.
2) افق گسترده ای از روش های تحقیق را در مطالعه رفتار انسان ارائه می دهد.
3) طیف وسیع‌تری از روش‌های مؤثرتر را در تمرین حرفه‌ای روان‌درمانی ارائه کرد.
ویژگی های کلیدی
• رویکرد ایدئوگرافیک
• آژانس شخصی
• خودشکوفایی
• تجربه ذهنی
• فرضیات کل نگری • انسان ها دارای اراده آزاد هستند. به این می گویند نمایندگی شخصی.
• همه افراد منحصر به فرد هستند و یک انگیزه (ذاتی) برای دستیابی به حداکثر پتانسیل خود دارند.
• درک درست از رفتار انسان تنها با مطالعه انسان ها – نه حیوانات – به دست می آید.
• واقعیت ذهنی راهنمای اولیه رفتار انسان است
• روانشناسی باید به جای عملکرد متوسط گروه ها (نوموتیک) مورد فردی (ایدیوگرافیک) را مطالعه کند.
• کل فرد باید در زمینه محیطی مورد مطالعه قرار گیرد.
• هدف روانشناسی تدوین شرح کاملی از معنای انسان بودن است (مثلاً اهمیت زبان، عواطف و چگونگی جستجوی انسان برای یافتن معنا در زندگی خود).
روش شناسی
• مطالعات موردی
• مصاحبه های غیر رسمی
• روش Q-Sort (برای همخوانی)
• تجزیه و تحلیل محتوا
• نقاط قوت چارچوب پدیدارشناختی
• ایده های انسان گرایانه برای درمان شخص محور به کار گرفته شده است.
• ایده های انسان گرایانه در آموزش به کار گرفته شده است (سیاست کلاس باز، یادگیری مادام العمر، آموزش خودراهبر و یادگیری دانش آموز محور)
• سلسله مراتب نیازهای مزلو به طور گسترده در سلامت و مددکاری اجتماعی به عنوان چارچوبی برای ارزیابی نیازهای مراجعان استفاده می شود.
محدودیت ها
• مفاهیم غیر علمی – ذهنی
• قوم گرایی (تعصب نسبت به فرهنگ غربی)
• اعتقاد به اختیار در تقابل با قوانین قطعی علم است
• توضیحات ذهنی توسط مکانیسم های دفاعی فرویدی تحریف می شود
مفروضات اساسی
روانشناسی انسان‌گرا با این فرض وجودی آغاز می‌شود که افراد دارای اراده آزاد هستند:
اختیار شخصی اصطلاحی انسانی برای اعمال اراده آزاد است. اراده آزاد این ایده است که افراد می توانند در نحوه عمل خود انتخاب کنند و خود تعیین کننده باشند.
رفتار با تجربه گذشته فرد یا شرایط فعلی (جبرگرایی) محدود نمی شود.
عاملیت شخصی به انتخاب هایی که در زندگی انجام می دهیم، مسیرهایی که طی می کنیم و پیامدهای آنها اشاره دارد. افراد زمانی در انتخاب آزادند که در یک مسیر همسو (راجرز) یا در مسیر خودشکوفایی (مزلو) باشند.
اگرچه راجرز خیلی بیشتر به اراده آزاد اعتقاد دارد، اما تصدیق می کند که جبرگرایی در مورد عشق مشروط وجود دارد زیرا ممکن است بر عزت نفس فرد تأثیر بگذارد. به این ترتیب اراده آزاد و جبر تا حدودی در دیدگاه انسان گرایانه یکپارچه هستند.
مردم اساساً خوب هستند و نیاز ذاتی به بهتر کردن خود و جهان دارند.
روانشناسی انسان‌گرا: تحولی جدیدتر در تاریخ روانشناسی، روانشناسی انسان‌گرایانه ناشی از نیاز به دیدگاه مثبت‌تری نسبت به انسان‌ها نسبت به آنچه توسط روانکاوی یا رفتارگرایی ارائه شده بود، پدید آمد.
انسان ها ذاتاً خوب هستند، به این معنی که هیچ چیز ذاتاً منفی یا بد در مورد آنها (انسان ها) وجود ندارد.
به این ترتیب دیدگاه انسان‌گرایانه نگاهی خوشبینانه به طبیعت انسان دارد که انسان‌ها خوب به دنیا می‌آیند اما در طول روند رشد خود ممکن است به شر تبدیل شوند.
رویکرد انسان گرایانه بر ارزش شخصی فرد، محوریت ارزش های انسانی و ماهیت خلاق و فعال انسان ها تأکید می کند.
این رویکرد خوشبینانه است و بر ظرفیت انسانی نجیب برای غلبه بر سختی، درد و ناامیدی تمرکز دارد.
افراد برای خودشکوفایی انگیزه دارند:
روانشناسان بزرگ انسان‌گرا مانند کارل راجرز و آبراهام مزلو معتقد بودند که انسان‌ها با میل به رشد، آفرینش و عشق به دنیا آمده‌اند و این قدرت را دارند که زندگی خود را هدایت کنند.
خودشکوفایی به رشد روانی، رضایت و رضایت در زندگی مربوط می شود.
راجرز و مزلو هر دو رشد شخصی و رضایت در زندگی را انگیزه های اساسی انسان می دانستند. این بدان معناست که هر فرد به طرق مختلف به دنبال رشد روانی و ارتقای مستمر خود است.
با این حال، راجرز و مزلو هر دو روش‌های مختلفی را توصیف می‌کنند که می‌توان به خودشکوفایی دست یافت.
به عقیده مزلو، افراد نیازهایی نیز دارند که باید برآورده شوند تا خودشکوفایی ممکن شود. نیازهای اساسی به عنوان مثال غذا و آب باید قبل از نیازهای روانی و عاطفی بالاتر ارضا شود. این در سلسله مراتب نیازهای مزلو نشان داده شده است.
به عقیده راجرز، افراد تنها زمانی می توانند خودشکوفایی کنند که دیدگاه مثبتی نسبت به خود داشته باشند (اعتماد به خود مثبت). این تنها در صورتی می تواند اتفاق بیفتد که آنها توجه مثبت بدون قید و شرط دیگران را داشته باشند – افراد باید احساس کنند که بدون هیچ گونه قید و شرطی توسط اطرافیانشان (به ویژه والدینشان در دوران کودکی) برایشان ارزش و احترام قائل هستند.
خودشکوفایی تنها در صورتی امکان پذیر است که بین نحوه نگرش فرد نسبت به خود و خود ایده آل خود (آنگونه که می خواهد باشد یا فکر می کند باید باشد) همخوانی وجود داشته باشد. اگر شکاف زیادی بین این دو مفهوم وجود داشته باشد، احساس منفی ارزشمندی به وجود می آید که امکان تحقق خودشکوفایی را غیرممکن می کند.
محیطی که یک فرد در معرض آن قرار می گیرد و با آن تعامل می کند، می تواند این سرنوشت طبیعی را ناکام بگذارد یا به آن کمک کند. اگر نامساعد باشد، مایوس می شود; اگر مطلوب باشد، کمک خواهد کرد.رفتار باید بر حسب (تجربه ذهنی آگاهانه فرد) درک شود
(پدیدارشناسی):
روانشناسان انسان گرا نیز معتقدند که اساسی ترین جنبه انسان بودن، تجربه ذهنی است. این ممکن است انعکاس دقیقی از دنیای واقعی نباشد، اما یک فرد فقط می تواند بر اساس تجربه خصوصی خود، درک ذهنی از واقعیت عمل کند.
روانشناسان انسان گرا استدلال می کنند که واقعیت عینی فیزیکی کمتر از ادراک و درک ذهنی (پدیدارشناختی) شخص از جهان است. بنابراین، چگونگی تفسیر درونی افراد از چیزها (برای آنها) تنها واقعیت است.
گاهی رویکرد انسان گرایانه را پدیدارشناسانه می نامند. این بدان معناست که شخصیت از دیدگاه تجربه ذهنی فرد مورد مطالعه قرار می گیرد. معنا، هدف یا ارزشی است که شخص برای اعمال یا تجربیات خود قائل است
به گفته راجرز، هر یک از ما در دنیایی زندگی می کنیم که توسط خودمان ساخته شده است، که توسط فرآیندهای ادراک ما شکل گرفته است. او به درک منحصر به فرد یک فرد از واقعیت به عنوان میدان پدیداری خود اشاره کرد.
همانطور که راجرز زمانی گفت: «تنها واقعیتی که احتمالاً می‌توانم بدانم، جهانی است که آن را در این لحظه خاص درک و تجربه می‌کنم. تنها واقعیتی که احتمالاً می توانید بدانید، دنیایی است که در این لحظه درک و تجربه می کنید. و تنها قطعیت این است که آن واقعیت های درک شده متفاوت هستند. به تعداد افراد «دنیای واقعی» وجود دارد! (راجرز، 1980)
از نظر راجرز، تمرکز روانشناسی رفتار (اسکینر)، ناخودآگاه (فروید)، تفکر (پیاژه)، یا مغز انسان نیست، بلکه چگونگی درک و تفسیر افراد از رویدادها است. بنابراین دیدگاه راجرز مهم است زیرا او روانشناسی را به سمت مطالعه(خود) هدایت کرد.
نظریه پردازان انسان گرا می گویند این واقعیت های ذهنی فردی باید تحت سه شرایط همزمان مورد بررسی قرار گیرند.
اول، باید آنها را به عنوان یک کل و معنی دار نگاه کرد و به اجزای کوچک اطلاعاتی که مانند نظریه پردازان روان پویشی از هم گسیخته یا تکه تکه هستند، تجزیه نکرد. طبق گفته های راجرز ، اگر این ادراکات فردی از واقعیت دست نخورده باقی نمانند و به عناصر فکری تقسیم شوند، معنای خود را از دست خواهند داد.
دوم، آنها باید تجربیات آگاهانه از اینجا و اکنون باشند. هیچ تلاشی نباید برای بازیابی تجربیات ناخودآگاه گذشته انجام شود.
پدیدارشناختی به معنای «آنچه ظاهر می شود» و در این مورد به معنای آن چیزی است که به طور طبیعی در آگاهی ظاهر می شود. بدون تلاش برای کاهش آن به اجزای سازنده آن – بدون تجزیه و تحلیل بیشتر.
در نهایت، تمام این تجربیات را باید از طریق درون نگری نگاه کرد. درون نگری جستجوی دقیق تجربیات ذهنی درونی فرد است.
اومانیسم روش شناسی علمی را رد می کند:
راجرز و مزلو ارزش کمی برای روانشناسی علمی قائل بودند، به ویژه استفاده از آزمایشگاه روانشناسی برای بررسی رفتار انسان و حیوان.
راجرز گفت که کاوش علمی عینی مبتنی بر مفروضات قطعی در مورد انسان در مطالعه انسان (علم) جایگاهی دارد اما به این دلیل که تجربیات درونی انسان را کنار میگذارد (پدیدارشناسی) محدود است.
مطالعه تجربه ذهنی یک فرد بزرگترین مشکل برای روانشناسی علمی است که بر لزوم قابل مشاهده و تأیید عمومی موضوع آن تاکید می کند. تجربه ذهنی، بنا به تعریف، در برابر چنین فرآیندهایی مقاومت می کند.
اومانیسم روش‌شناسی علمی مانند آزمایش‌ها را رد می‌کند و معمولاً از روش‌های تحقیق کیفی استفاده می‌کند. به عنوان مثال، حساب های روزانه، پرسشنامه های باز، مصاحبه های بدون ساختار، و مشاهدات.
تحقیقات کیفی برای مطالعات در سطح فردی و برای یافتن عمیق روش‌هایی که افراد در آن فکر می‌کنند یا احساس می‌کنند (مثلاً مطالعات موردی) مفید است.
راه برای درک واقعی دیگران این است که بنشینید و با آنها صحبت کنید، تجربیات آنها را به اشتراک بگذارید و احساسات آنها را باز کنید.
اومانیسم روانشناسی تطبیقی (مطالعه حیوانات) را رد کرد زیرا چیزی در مورد ویژگی‌های منحصر به فرد انسان‌ها به ما نمی‌گوید:
اومانیسم انسان ها را اساساً متفاوت از سایر حیوانات می داند، عمدتاً به این دلیل که انسان ها موجوداتی آگاه هستند که قادر به تفکر، عقل و زبان هستند.
برای تحقیقات روانشناسان انسان گرا بر روی حیوانات، مانند موش، کبوتر یا میمون، ارزش کمی داشت.
بنابراین آنها در مورد افکار، رفتار و تجربیات انسان بحث کردند.
نظریه انسان گرایانه شخصیت
در نظریه شخصیت راجرز، مفهوم خود یا خودپنداره محوری است. این به عنوان “مجموعه سازمان یافته و منسجم از ادراکات و باورها در مورد خود” تعریف می شود.
خود یک اصطلاح انسان گرایانه برای اینکه ما واقعاً به عنوان یک شخص هستیم. خود شخصیت درونی ماست و می تواند به روح یا روان فروید تشبیه شود. خود تحت تأثیر تجربیاتی است که یک فرد در زندگی خود دارد و تفسیرهایی از آن تجربیات. دو منبع اصلی که بر خودپنداره ما تأثیر می‌گذارند، تجربیات دوران کودکی و ارزیابی دیگران است.
به گفته راجرز (1959)، ما می خواهیم به گونه ای احساس، تجربه و رفتار کنیم که با تصور ما از خود سازگار است و منعکس کننده آن چیزی است که دوست داریم، یعنی خود ایده المان، باشیم. هر چه تصور از خود و خود ایده آل ما به یکدیگر نزدیکتر باشد، سازگارتر یا همسوتر هستیم و احساس ارزشمندی برای خودمان بالاتر می رود.
روانپریش به فردی گفته می‌شود که در حالت ناسازگاری قرار دارد. اگر بخشی از کلیت تجربه‌اش برای او غیرقابل قبول باشد و در تصویر خود انکار یا تحریف شود.
راجرز معتقد بود که این ناسازگاری ناشی از ادراکات تحریف شده ای است که از پذیرش شرایط (ارزش دیگران) ناشی می شود، که از دوران نوزادی شروع می شود. از آنجایی که از ادغام دقیق تمام تجربیات معتبر خود در ساختار خود دور می شویم، دیگر یک فرد کامل و متحد نیستیم. در عوض، ما جنبه‌های مختلفی از خود را ایجاد می‌کنیم، که برخی از آنها ممکن است با تجارب خاصی احساس خطر کنند.
رویکرد انسان گرایانه بیان می کند که خود از مفاهیم منحصر به فرد خودمان تشکیل شده است. خودپنداره شامل سه جزء است:
ارزش خود
ارزش خود (یا عزت نفس) شامل آن چیزی است که ما در مورد خود فکر می کنیم. راجرز معتقد بود که احساس خودارزشمندی در اوایل کودکی شکل می گیرد و از تعامل کودک با مادر و پدر شکل می گیرد.
تصویر از خود
اینکه چگونه خودمان را می بینیم، که برای سلامت روانی خوب مهم است. تصویر از خود شامل تأثیر تصویر بدن ما بر شخصیت درونی است.
در یک سطح ساده، ممکن است خودمان را فردی خوب یا بد، زیبا یا زشت بدانیم. تصور از خود بر نحوه تفکر، احساس و رفتار یک فرد در جهان تأثیر می گذارد.
خود ایده آل
این همان کسی است که ما دوست داریم باشیم. این شامل اهداف و جاه طلبی های ما در زندگی است و پویا است – یعنی برای همیشه در حال تغییر است.
خود ایده آل در دوران کودکی، خود ایده آل در نوجوانی یا اواخر دهه بیست و غیره نیست.
جدول زمانی تاریخی
مزلو (1943) یک نظریه سلسله مراتبی در مورد انگیزش انسان ایجاد کرد.
کارل راجرز (1946) جنبه‌های مهمی از درمان مشتری‌محور را منتشر می‌کند (که درمان فرد محور نیز نامیده می‌شود).
در سال‌های 1957 و 1958، به دعوت آبراهام مزلو و کلارک موستاکاس، دو جلسه در دیترویت میان روان‌شناسانی برگزار شد که علاقه‌مند به تأسیس انجمنی حرفه‌ای برای دیدگاهی معنادارتر و انسانی‌تر بودند.
در سال 1962، با حمایت دانشگاه برندیس، این جنبش رسماً به عنوان انجمن روانشناسی انسان‌گرا راه‌اندازی شد.
اولین شماره مجله روانشناسی انسانی در بهار 1961 منتشر شد.
اصول رفتار کلارک هال (1943) منتشر شد.
بی اف اسکینر (1948) والدن دو را منتشر کرد که در آن یک جامعه اتوپیایی مبتنی بر اصول رفتارگرایی را توصیف کرد.
مسائل و بحث ها
اراده آزاد در مقابل جبر
این تنها رویکردی است که به صراحت بیان می کند که مردم دارای اراده آزاد هستند، اما موضع آن در این موضوع تا حدی نامنسجم است، زیرا از یک سو استدلال می کند که مردم دارای اراده آزاد هستند. با این حال، از سوی دیگر، استدلال می‌کند که رفتار ما با نحوه رفتار دیگران با ما تعیین می‌شود (خواه ما احساس کنیم که بدون هیچ قید و شرطی توسط اطرافیانمان برایمان ارزش و احترام قائل هستیم).
طبیعت در مقابل پرورش
این رویکرد هر دو تأثیر طبیعت و پرورش، پرورش – تأثیر تجربیات بر روش‌های درک و درک یک فرد از جهان، طبیعت – تأثیر انگیزه‌ها و نیازهای بیولوژیکی را به رسمیت می‌شناسد (سلسله مراتب نیازهای مازلو).
کل گرایی در مقابل تقلیل گرایی
این رویکرد کل نگر است زیرا سعی نمی‌کند رفتارها را در اجزای ساده‌تر تجزیه کند.
ایدیوگرافیک در مقابل نوموتتیک
از آنجایی که این رویکرد، فرد را منحصر به فرد می‌داند، سعی نمی‌کند قوانین جهانی درباره علل رفتار ایجاد کند. این یک رویکرد ایدیوگرافیک است.
آیا روش های تحقیق مورد استفاده علمی است؟
از آنجایی که این رویکرد فرد را منحصر به فرد می داند، معتقد نیست که اندازه گیری های علمی رفتار آنها مناسب است.
ارزیابی بحرانی
نقاط قوت
روانشناسان انسان‌گرا رویکرد علمی دقیق به روانشناسی را رد کردند، زیرا آن را غیرانسانی می‌دانستند و نمی‌توانستند غنای تجربه آگاهانه را به دست آورند.
همانطور که از رویکردی «ضد علمی» انتظار می رود، روانشناسی انسان گرا از شواهد تجربی کوتاهی می کند. این رویکرد شامل مفاهیم غیرقابل آزمون، مانند «خودشکوفایی» و «همخوانی» است.
با این حال، راجرز تلاش کرد تا با توسعه Q-sort – معیاری عینی برای پیشرفت در درمان، دقت بیشتری را وارد کار خود کند. مرتب‌سازی کیو روشی است که برای جمع‌آوری داده‌ها در مورد پیامد درمان بر اساس تغییرات در خودپنداره‌های مراجع قبل، در حین و بعد از درمان استفاده می‌شود، به طوری که برای اندازه‌گیری تغییرات واقعی بر اساس تفاوت‌های بین خود و خود ایده‌آل استفاده می‌شود.
از بسیاری جهات، رد روانشناسی علمی در دهه‌های 1950، 1960 و 1970 واکنشی متقابل به تسلط رویکرد رفتارگرایی در روانشناسی آمریکای شمالی بود. برای مثال، اعتقاد آنها به اختیار در تضاد مستقیم با قوانین قطعی علم است.
با این حال، طرف دیگر این است که انسان‌گرایی می‌تواند با استفاده از روش‌های کیفی، مانند مصاحبه‌های بدون ساختار، بینش بهتری نسبت به رفتار افراد به دست آورد.
این رویکرد همچنین به ارائه دیدگاه جامع‌تری از رفتار انسان کمک کرد، برخلاف موضع تقلیل‌گرایانه علم.
مثال ها
رویکرد انسان گرایانه در مقایسه با سایر رویکردها در حوزه های نسبتا کمی از روانشناسی به کار گرفته شده است. بنابراین، کمک‌های آن به حوزه‌هایی مانند درمان، ناهنجاری، انگیزه، آموزش و شخصیت محدود می‌شود.
درمان مشتری محور به طور گسترده در سلامت، مددکاری اجتماعی و صنعت استفاده می شود. این درمان به بسیاری از افراد کمک کرده است تا بر مشکلاتی که در زندگی با آن مواجه هستند غلبه کنند، که سهم قابل توجهی در بهبود کیفیت زندگی افراد دارد.
درمان‌های انسان‌گرایانه مبتنی بر این ایده است که اختلالات روان‌شناختی محصول خودفریبی است. درمانگران انسان گرا به مراجع کمک می کنند تا با بینش، دقت و پذیرش بیشتری به خود و موقعیت هایشان نگاه کنند.
اعتقاد اساسی این نوع درمان این است که مراجع می توانند در صورت دستیابی به این اهداف، پتانسیل کامل خود را به عنوان یک انسان محقق کنند. نمونه‌هایی از درمان‌های انسان‌گرایانه شامل درمان مشتری‌محور و گشتالت درمانی است.
درمان مشتری محور با هدف افزایش عزت نفس مراجع و کاهش ناسازگاری بین خودپنداره و خود ایده آل انجام می شود.
این یک درمان غیر رهنمودی است که در آن مشتری تشویق می‌شود تا راه‌حل‌های خود را برای مشکلاتش در فضایی حمایت‌کننده و غیرقاضی‌کننده و توجه مثبت بی‌قید و شرط را کشف کند.
بر خلاف روانکاوی به جای تمرکز بر گذشته بر زمان حال تمرکز می کند. این درمان به طور گسترده استفاده می شود به عنوان مثال. بهداشت، آموزش و صنعت.
دیدگاه راجرز از آموزش، مدارس را عموماً نهادهای سفت و سخت و بوروکراتیک می دانست که در برابر تغییر مقاوم هستند. در مورد آموزش، رویکرد او به «یادگیری دانش‌آموز محور» تبدیل می‌شود که در آن به کودکان اعتماد می‌شود تا در توسعه شرکت کنند و مسئولیت برنامه‌های یادگیری خود را بر عهده بگیرند. نگرش او به امتحانات، به ویژه، بدون شک در بسیاری از دانش آموزان پذیراترین مخاطبان را پیدا می کند:
“من معتقدم که آزمایش دستاوردهای دانش آموز برای اینکه ببینیم آیا او معیارهای معلم را برآورده می کند، مستقیماً با پیامدهای درمان برای یادگیری قابل توجه در تضاد است.”
ایده های انسان گرایانه در آموزش با کلاس های باز به کار گرفته شده است. در کلاس‌های آزاد، دانش‌آموزان کسانی هستند که تصمیم می‌گیرند یادگیری چگونه انجام شود (دانش‌آموز محور)، آنها باید خود هدایت شوند، آنها آزادند که چه چیزی را مطالعه کنند و معلم صرفاً به عنوان یک تسهیل‌کننده عمل می‌کند که فضا را فراهم می‌کند. آزادی و حمایت از فعالیت های فردی.
مدرسه سامرهیل در انگلستان که توسط A.S. نیل یکی از مدارسی است که ایده های انسان گرایانه را به طور کامل با موفقیت به کار گرفته است تا انگیزه را در دانش آموزان افزایش دهد.
مدرسه ساختار و قوانین روشنی دارد و دانش آموزان سامرهیل بسیار خلاق، خودراهبر (آزاد در انتخاب موضوعات، مواد آموزشی و غیره)، مسئولیت پذیر و بردبار هستند.
محدودیت ها
نقدهای روانکاوانه ادعا می‌کنند که افراد نمی‌توانند رفتار خود را توضیح دهند، زیرا علل عمدتاً ناخودآگاه هستند. در نتیجه، تبیین‌های آگاهانه با عقلانی‌سازی یا دفاع‌های دیگر تحریف می‌شوند.
رفتارگرایان به دلیل رویکرد پدیدارشناختی که احساس می‌کنند صرفاً ذهنی و دوگانه است، شدیدترین منتقدان روانشناسی انسان‌گرا بوده‌اند.
بنابراین، از نظر رفتارشناسان، نظریه ها فاقد هرگونه اعتبار تجربی هستند و روش علمی به نفع درون نگری کنار گذاشته می شود.
یک دلیل احتمالی برای تأثیر محدود بر روانشناسی دانشگاهی شاید در این واقعیت نهفته است که اومانیسم عمداً رویکردی غیر علمی برای مطالعه انسان ها اتخاذ می کند.
حوزه‌هایی که توسط انسان‌گرایی مورد بررسی قرار می‌گیرد، مانند آگاهی و احساس، مطالعه علمی بسیار دشوار است. نتیجه چنین محدودیت های علمی به این معنی است که فقدان شواهد تجربی برای حمایت از نظریه های کلیدی این رویکرد وجود دارد.
یکی دیگر از محدودیت‌های رویکرد انسان‌گرا این است که این رویکرد قوم‌گرا است. بسیاری از ایده‌های اصلی روانشناسی انسان‌گرا، مانند آزادی فردی، خودمختاری و رشد شخصی، به راحتی با فرهنگ‌های فردگرایانه در دنیای غرب، مانند ایالات متحده مرتبط می‌شوند.
فرهنگ‌های جمع‌گرا مانند هند، که بر نیازهای گروهی و وابستگی متقابل تأکید می‌کنند، ممکن است به این راحتی‌ها با آرمان‌ها و ارزش‌های روانشناسی انسان‌گرایانه شناسایی نشوند.
بنابراین، ممکن است این رویکرد به خوبی سفر نکند و محصول بستر فرهنگی باشد که در آن توسعه یافته است و رویکرد امیک مناسب‌تر است.
اومانیسم دیدگاه مثبتی را نسبت به طبیعت انسان پیشنهاد می کند، با این حال، می توان استدلال کرد که این امر ممکن است با توجه به واقعیت های روزمره، مانند خشونت خانگی و نسل کشی، چندان واقع بینانه نباشد.
علاوه بر این، تمرکز این رویکرد بر برآورده کردن نیازهای ما و تحقق پتانسیل رشد ما، منعکس کننده یک دیدگاه فردگرایانه و خود شیفته است که به جای راه حل، بخشی از مشکل جامعه ما است.