مجموعه ای بی پایان از محرک ها، افکار و احساسات درونی و بیرونی مدام ما را بمباران می کند. با توجه به این فراوانی داده های موجود، شگفت انگیز است که ما هر چیزی را درک می کنیم!
در درجات مختلف کارایی، ما توانایی تمرکز بر موارد مهم را توسعه داده ایم و در عین حال بقیه را مسدود می کنیم.
توجه انتخابی چیست؟
توجه انتخابی فرآیند هدایت آگاهی ما به محرک های مرتبط است در حالی که محرک های نامربوط در محیط را نادیده می گیریم.
این یک فرآیند مهم است، زیرا محدودیتی برای پردازش اطلاعات در یک زمان معین وجود دارد، و توجه انتخابی به ما اجازه می‌دهد تا جزئیات بی‌اهمیت را تنظیم کنیم و بر آنچه مهم است تمرکز کنیم.
این ظرفیت محدود برای توجه به عنوان یک گلوگاه تصور شده است که جریان اطلاعات را محدود می کند. هرچه گلوگاه باریکتر باشد، سرعت جریان کمتر است.
مدل‌های توجه برادبنت و تریزمن همگی مدل‌های تنگنا هستند زیرا پیش‌بینی می‌کنند که ما نمی‌توانیم به طور آگاهانه به تمام ورودی‌های حسی خود در یک زمان توجه کنیم.
نظریه فیلتر توجه، که به عنوان مدل فیلتر برادبنت نیز شناخته می‌شود، معتقد است که توجه تنگنای است که تنها مقدار محدودی اطلاعات می‌تواند در هر زمان معین از آن عبور کند. این نظریه پیشنهاد می‌کند که یک «فیلتر» داخلی انتخاب می‌کند که کدام محرک‌ها را بر اساس ویژگی‌های فیزیکی آنها پردازش کند، در حالی که اطلاعات باقی‌مانده یا نادیده گرفته می‌شوند یا به طور موقت در حافظه کوتاه‌مدت ذخیره می‌شوند.
مدل فیلتر Broadbent
نظریه توجه برودبنت، که به عنوان نظریه فیلتر توجه نیز شناخته می‌شود، پیشنهاد می‌کند که انسان‌ها فقط می‌توانند مقدار محدودی از اطلاعات حسی را در هر زمان معین به دلیل یک «گلوگاه توجه» پردازش کنند.
برودبنت (1958) پیشنهاد کرد که ویژگی های فیزیکی پیام ها برای انتخاب یک پیام برای پردازش بیشتر استفاده می شود و بقیه پیام ها از بین می روند.
اطلاعات از تمام محرک های ارائه شده در هر زمان وارد یک بافر حسی با ظرفیت نامحدود می شود.
سپس یکی از ورودی ها بر اساس ویژگی های فیزیکی آن (مانند زیر و بمی یا بلندی صدا) برای پردازش بیشتر با اجازه عبور از فیلتر انتخاب می شود.
از آنجایی که ما فقط ظرفیت محدودی برای پردازش اطلاعات داریم، این فیلتر برای جلوگیری از بارگیری بیش از حد سیستم پردازش اطلاعات طراحی شده است.
ورودی‌هایی که در ابتدا توسط فیلتر انتخاب نشده‌اند، برای مدت کوتاهی در بافر حسی باقی می‌مانند و اگر پردازش نشوند، به سرعت خراب می‌شوند. Broadbent فرض کرد که فیلتر پیام بدون مراقبت را در مراحل اولیه پردازش رد می کند.
به گفته Broadbent، معنای هیچ یک از پیام ها به هیچ وجه توسط فیلتر مورد توجه قرار نمی گیرد. تمام پردازش های معنایی پس از انتخاب پیام مورد توجه فیلتر توسط فیلتر انجام می شود. بنابراین هر پیام(هایی) که توسط تنگنا محدود شده باشد (یعنی انتخابی نیست) قابل درک نیست.
Broadbent می خواست ببیند چگونه مردم می توانند توجه خود را متمرکز کنند (به طور انتخابی شرکت کنند) و این کار را انجام دهد. او عمداً آنها را با محرک‌ها پربار کرد.
یکی از راه هایی که Broadbent به این هدف دست یافت، ارسال همزمان یک پیام به گوش راست یک فرد و یک پیام متفاوت به گوش چپ او بود.
این آزمایش اسپلیت اسپان (تکلیف گوش دادن دوگانه) نامیده می شود.
وظیفه گوش دادن دوگانه
وظایف گوش دادن دوگانه شامل ارسال همزمان یک پیام (یک عدد 3 رقمی) به گوش راست شخص و یک پیام دیگر (یک عدد 3 رقمی متفاوت) به گوش چپ او است.
وظیفه گوش دادن دوگانه یک آزمون روانشناختی است که معمولاً در روانشناسی شناختی برای مطالعه توجه انتخابی استفاده می شود. در این کار، یک فرد به دو جریان شنیداری مختلف، معمولاً گفتار، به طور همزمان از طریق هدفون به هر گوش گوش می دهد و به او دستور داده می شود که به یک جریان (گوش حاضر) توجه کند در حالی که دیگری (گوش بدون مراقبت) را نادیده می گیرد.
از شرکت کنندگان خواسته شد که به هر دو پیام به طور همزمان گوش دهند و آنچه را که شنیدند تکرار کنند. این به عنوان “تکلیف گوش دادن دوگانه” شناخته می شود.
برودبنت علاقه مند بود که چگونه اینها دوباره تکرار شوند. آیا شرکت‌کننده اعداد را به ترتیبی که شنیده شد (ترتیب ارائه) تکرار می‌کند یا آنچه را که در یک گوش شنیده شده و سپس گوش دیگر (گوش به گوش) را تکرار می‌کند.
او متوجه شد که افراد در تکرار گوش به گوش اشتباهات کمتری مرتکب می شوند و معمولاً به این ترتیب تکرار می کنند.
ارزیابی مدل برودبنت
- آزمایش‌های شنیداری دوگانه برودبنت مورد انتقاد قرار گرفته‌اند زیرا:
مطالعات اولیه همه از افرادی استفاده می‌کردند که با سایه‌زنی آشنا نبودند و بنابراین آن را بسیار دشوار و سخت می‌دانستند. آیزنک و کین (1990) ادعا می کنند که ناتوانی شرکت کنندگان ساده لوح در سایه موفقیت آمیز به دلیل ناآشنایی آنها با کار سایه زدن است تا ناتوانی سیستم توجه.
شرکت کنندگان پس از پخش کل پیام گزارش دادند – ممکن است پیام بدون مراقبت به طور کامل تجزیه و تحلیل شود، اما شرکت کنندگان فراموش کنند.
تجزیه و تحلیل پیام بدون مراقبت ممکن است زیر سطح آگاهی آگاهانه رخ دهد. به عنوان مثال، تحقیقات فون رایت و همکاران. (1975) تجزیه و تحلیل پیام بدون مراقبت را در یک کار سایه نشان داد. ابتدا یک کلمه با یک شوک الکتریکی خفیف به شرکت کنندگان ارائه شد. وقتی همان کلمه بعداً به کانال بدون نظارت ارائه شد، شرکت کنندگان افزایش GSR را ثبت کردند (نشان دهنده برانگیختگی عاطفی و تجزیه و تحلیل کلمه در کانال بدون مراقبت).
تحقیقات جدیدتر نشان داده است که نکات فوق مهم هستند: به عنوان مثال، مورای (1959) اثرات این عمل را مطالعه کرد. افراد ساده لوح فقط توانستند 8 درصد ارقام را که در پیام سایه دار یا بدون سایه ظاهر می شوند تشخیص دهند. موری (یک “سایه‌گیر” با تجربه) 67٪ را شناسایی کرد.
- تئوری برودبنت پیش‌بینی می‌کند که شنیدن نام شما در زمانی که توجه نمی‌کنید غیرممکن است زیرا پیام‌های بدون مراقبت قبل از پردازش معنی فیلتر می‌شوند – بنابراین، مدل نمی‌تواند «پدیده کوکتل مهمانی» را توضیح دهد.
- محققان دیگر «اثر مهمانی کوکتل» را در شرایط آزمایشی نشان داده‌اند (چری، 1953) و مواردی را کشف کرده‌اند که اطلاعات شنیده‌شده در گوش بدون مراقبت «از بین رفته» تا با اطلاعاتی که شرکت‌کنندگان در گوش دیگر به آن توجه می‌کنند تداخل داشته باشد.
این بدان معناست که برخی از تحلیل‌ها از معنای محرک‌ها باید قبل از انتخاب کانال‌ها رخ داده باشد. در مدل برادبنت، فیلتر صرفاً بر اساس تحلیل حسی ویژگی‌های فیزیکی محرک‌ها است.
تریزمن (1964) با نظریه برودبنت در مورد فیلتر گلوگاه اولیه موافق است. با این حال، تفاوت این است که فیلتر Treisman به جای حذف مواد بدون مراقبت، ضعیف می شود.
تضعیف صدا مانند کم کردن صدا است به طوری که اگر چهار منبع صدا در یک اتاق دارید (تلویزیون، رادیو، صحبت کردن افراد، گریه کودک)، می توانید 3 را کم یا کم کنید تا به اتاق چهارم برسید.
این بدان معناست که افراد همچنان می توانند معنای پیام(های) شرکت کننده را پردازش کنند.
تریزمن در آزمایش‌های خود نشان داد که شرکت‌کنندگان همچنان می‌توانند محتویات یک پیام بدون مراقبت را شناسایی کنند، و این نشان می‌دهد که آنها قادر به پردازش معنای پیام‌های حضور یافته و بدون مراقبت هستند.
تریزمن وظایف گوش دادن دوگانه را با استفاده از روش سایه گفتار انجام داد. به طور معمول، در این روش، از شرکت کنندگان خواسته می شود که به طور همزمان سخنانی را با صدای بلند که در یک گوش پخش می شود (به نام گوش حاضر) تکرار کنند در حالی که پیام دیگری به گوش دیگر گفته می شود.
به عنوان مثال، از شرکت‌کنندگان خواسته شد که «من اثاثیه دختر را دیدم» سایه بزنند و «من که هزینه پریدن سبز پرنده» را نادیده بگیرند، گزارش شده است که «من دختر را در حال پریدن دیدم».
بنابراین، واضح است که پیام بدون مراقبت برای معنی پردازش می‌شود و مدل فیلتر برودبنت، که فیلتر تنها بر اساس ویژگی‌های فیزیکی استخراج شده است، نمی‌تواند این یافته‌ها را توضیح دهد. شواهد نشان می‌دهد که مدل فیلتر برودبنت ناکافی است و اجازه نمی‌دهد که معنا در نظر گرفته شود.
ارزیابی مدل تریزمن
- مدل تریزمن بر برخی از مشکلات مرتبط با مدل فیلتر برودبنت غلبه می‌کند، به عنوان مثال، مدل تضعیف می‌تواند دلیل «سندرم مهمانی کوکتل» باشد.
- مدل تریزمن دقیقاً چگونگی عملکرد تحلیل معنایی را توضیح نمی دهد.
- ماهیت فرآیند تضعیف هرگز دقیقاً مشخص نشده است.
4. یک مشکل با همه آزمایش‌های گوش دادن دوگانه این است که هرگز نمی‌توانید مطمئن باشید که شرکت‌کنندگان واقعاً توجه خود را به کانال به اصطلاح بدون مراقبت تغییر نداده‌اند