دانستن تفاوت می تواند اطمینان حاصل کند که کمکی را که نیاز دارید دریافت می کنید. مرز باریکی بین استرس و اضطراب وجود دارد. هر دو واکنش‌های احساسی هستند، اما استرس معمولاً توسط یک محرک خارجی ایجاد می‌شود. محرک می تواند کوتاه مدت باشد، مانند ضرب الاجل کاری یا دعوا با یکی از عزیزان یا طولانی مدت، مانند ناتوانی در کار، تبعیض یا بیماری مزمن. افراد تحت استرس علائم روحی و جسمی مانند تحریک پذیری، عصبانیت، خستگی، درد عضلانی، مشکلات گوارشی و مشکل در خواب را تجربه می کنند.
از سوی دیگر، اضطراب با نگرانی های مداوم و بیش از حد تعریف می شود که حتی در غیاب یک عامل استرس زا از بین نمی روند. اضطراب منجر به مجموعه ای تقریباً مشابه از علائم استرس می شود: بی خوابی، مشکل در تمرکز، خستگی، تنش عضلانی و تحریک پذیری.
هم استرس خفیف و هم اضطراب خفیف به مکانیسم های مقابله ای مشابه به خوبی پاسخ می دهند. فعالیت بدنی، رژیم غذایی مغذی و متنوع، و بهداشت خواب خوب نقطه شروع خوبی هستند، اما مکانیسم‌های مقابله‌ای دیگری نیز وجود دارد.
اگر استرس یا اضطراب شما به این تکنیک‌های مدیریتی پاسخ نمی‌دهد، یا اگر احساس می‌کنید که استرس یا اضطراب بر عملکرد یا خلق و خوی روزانه‌تان تأثیر می‌گذارد، با یک متخصص سلامت روان صحبت کنید که می‌تواند به شما در درک آنچه تجربه می‌کنید کمک کند. و ابزارهای مقابله ای اضافی را در اختیار شما قرار دهد. به عنوان مثال، یک روانشناس می تواند در تعیین اینکه آیا شما ممکن است اختلال اضطرابی داشته باشید کمک کند. اختلالات اضطرابی از نظر شدت و مدت طولانی با احساس اضطراب کوتاه مدت متفاوت است: این اضطراب معمولاً برای ماه ها ادامه می یابد و بر خلق و خو و عملکرد تأثیر منفی می گذارد. برخی از اختلالات اضطرابی، مانند آگورافوبیا (ترس از فضاهای عمومی یا باز)، ممکن است باعث شود فرد از فعالیت های لذت بخش اجتناب کند یا حفظ شغل را دشوار کند.
طبق آخرین داده‌های موسسه ملی سلامت روان، ۳۱ درصد از آمریکایی‌ها در طول زندگی خود دچار اختلال اضطراب می‌شوند.
یکی از شایع ترین اختلالات اضطرابی، اختلال اضطراب فراگیر است. برای تشخیص اینکه آیا فردی مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر است، پزشک به دنبال علائمی مانند نگرانی بیش از حد و غیرقابل کنترل است که در بیشتر روزها در طول شش ماه رخ می دهد. نگرانی ممکن است از موضوعی به موضوع دیگر بپرد. اختلال اضطراب فراگیر نیز با علائم فیزیکی اضطراب همراه است.
نوع دیگری از اختلال اضطراب، اختلال هراس است که با حملات ناگهانی اضطراب مشخص می شود که ممکن است باعث تعریق، سرگیجه و نفس نفس زدن در فرد شود. اضطراب همچنین ممکن است به شکل فوبیای خاص (مانند ترس از پرواز) یا به صورت اضطراب اجتماعی که با ترس فراگیر از موقعیت های اجتماعی مشخص می شود، ظاهر شود.
اختلالات اضطرابی را می توان با روان درمانی، دارو درمانی یا ترکیبی از این دو درمان کرد. یکی از پرکاربردترین رویکردهای درمانی، درمان شناختی رفتاری است که بر تغییر الگوهای فکری ناسازگار مرتبط با اضطراب تمرکز دارد. درمان بالقوه دیگر، مواجهه درمانی است که شامل مقابله با محرک های اضطراب به روشی ایمن و کنترل شده به منظور شکستن چرخه ترس در اطراف محرک است.